Renier. Onder dezen naam vermelden wij:
Petrus Joannes Renier, een Vlaamsch fabeldichter, geboren in 1795 te Deerlijk bij Kortrijk. Aldaar stichtte hij eene kostschool, werd vervolgens schoolopziener in het district Kortrijk, en overleed den 29sten Augustus 1859. Zijne „Fabelen (1843; 10de druk 1859)” zijn de beste, welke de Vlaamsche letterkunde bezit. Voorts schreef hij: „Beginselen der Vlaemsche spraekkunst”, welke desgelijks 10 uitgaven beleefde, en „Vlaemsche Mengeldichten (1843)”, terwijl hij zich wegens zijne dichterlijke voortbrengselen tot 33-maal toe in den wedstrijd zag bekroond.
Charles Alphonse Lévis Renier, een verdienstelijk Fransch geleerde. Hij werd geboren te Charieville den 2den Mei 1809, was aanvankelijk in eene provinciestad als onderwijzer werkzaam, begaf zich toen naar Parijs, waar hij medewerker was aan de „Dictionnaire encyclopédique de la France (1840 enz.)’’, en stichtte in 1841 de „Revue de philologie, de littérature et d'histoire ancienne”. Op last van het Instituut volbragt hij tot tweemaal toe eene reis naar Algérië (1750 en 1852), om de aldaar aanwezige Romeinsche opschriften te verzamelen, werd in 1856 lid van de Académie des inscriptions, in 1860 bibliothecaris aan de Sorbonne en verkreeg een jaar daarna een leerstoel aan het Collége de France. Omstreeks dien tijd zorgde hij voor den aankoop van den Farnésischen tuin te Rome en bestuurde er de opdelvingen. In 1862 zag hij zich benoemd tot officier van het Legioen van Eer. Voorts bevorderde hij de uitgave van het 5de deel der „Catacombes de Rome (1853)” en schreef: „Mélanges d’épigraphie (1845)”, — „Inscriptions romaines de l’Algérie (1855)" en onderscheidene verhandelingen in tijdschriften.
