Reni (Guido), een beroemd schilder uit de school van Bologna, geboren den 4den November 1575 te Calvenzano bij Bologna, genoot eerst onderrigt in de schilderkunst van Calvaert en Ludovico Carracci en vertrok in 1596 naar Rome, waar hij de gunst verwierf van paus Paulus V en van den hertog van Toscane. De kardinaal Borghese belastte hem met de vervaardiging van de vermaarde „Kruisiging van den Heiligen Petrus”, thans in het Vaticaan, en van de „Aurora” aan het plafond van het paleis Rospigliosi. Op last van den cardinaal Piëtro Aldobrandini versierde hij de kapél van het Heilige Sacrament in den dom te Ravenna, — en op last van paus Paulus V de kapél op den Monte Cavallo en die der kerk van Santa Maria Maggiore. Te Bologna schilderde hij: „Petrus en Paulus” voor het geslacht Zampiéri, en een „Kindermoord” voor de Dominicanen.
Ook vertoefde hij eenigen tijd te Napels, maar keerde vervolgens naar Bologna terug, waar hij den 16den Augustus 1642 overleed. Hoewel de kunst hem groote geldsommen bezorgde, verkeerde hij, als hartstogtelijk speler, in gestadige verlegenheid. Zijne kunstwerken zijn zeer verschillend van aard. Die van zijn eerste tijdperk bevatten grootsche, eigenaardig gegroepeerde figuren, in een karakteristiek halfdonker, zoodat hij zich eenigzins aansluit aan de manier van Caravaggio. Tot zijne stukken uit dien tijd behooren, behalve genoemde: eene „Kruisiging van den heiligen Petrus”, eene „Madonna della Piëta”, — een „Gekruisigde Heiland”, — de „Kindermoord”, — en „De kluizenaars Paulus en Antonius (in het muséum te Berlijn)”. Later schilderde hij in eenvoudiger en natuurlijker trant.
Zijn coloriet onderscheidt zich door een helderen, maar warmen toon van het vleesch, en hij voltooide zijne stukken met zorg. Tot dit tweede tijdperk behooren zijne beste stukken, zooals: „De geboorte van Jezus”, in de San-Martinokerk te Napels, alsmede reeds genoemd plafond in het paleis Rospigliosi. Nog later gaf hij aan het vleesch een kouderen, eenigzins rooden en aan de schaduwen een grijzen of zelfs zwarten toon, dien hij echter na verloop van tijd met een fijnen zilvertoon verwisselde, welke dikwijls zeer bevallig is. Intusschen werkte hij allengs haastiger en onnaauwkeuriger. Tot de beste stukken van zijn laatste tijdperk rekent men: „Het leven van den Heiligen Benedictus” in het klooster San Michele te Bosco, — eene „Hemelvaart van Maria” te Genua, — „Tafereelen uit het leven van Héraclés” in het Louvre, — eene „Hemelvaart van Maria” te München, — „Christus met de doornenkroon” te Dresden, — en eene „Fortuna” te Rome. Hij heeft een stoet van uitstekende leerlingen gevormd; ook heeft men van hem etsen en teekeningen, die tot hooge prijzen worden verkocht.
