Guido. Onder dezen naam vermelden wij:
Guido van Arezzo, een hervormer der toonkunst. Hij was omstreeks de jaren 1022 tot 1036 Benedictijner monnik in het klooster te Pomposa in de nabijheid van Ferrara. Hij onderwees de jeugd met ijver in de zangkunst, maar wekte den nijd zijner kloosterbroeders, die den abt tegen hem in het harnas joegen, zoodat hij het klooster verlaten moest en eenigen tijd als balling rondzwierf, totdat hij bij Theobald, bisschop van Arezzo, eene wijkplaats vond, waar hij zijn arbeid hervatten kon. De mare van de vorderingen zijner leerlingen drong door tot paus Johannes XIX, die hem naar Rome riep en zich van de degelijkheid zijner methode overtuigde. De groote hitte dwong hem intusschen, om de stad na weinige dagen te verlaten, zoodat hij tevens het besluit nam, om gehoor te geven aan de uitnoodiging van zijn voormaligen abt, en naar het klooster te Pomposa terug te keeren.
Hij heeft 4 geschriften achtergelaten, en van deze is de „Micrologus Guidonis de disciplina artis musicae” het belangrijkst. Hieruit blijkt, dat hij eene nieuwe methode van zangonderwijs bedacht had, waardoor hij zijne leerlingen in staat stelde, om eene onbekende melodie van het blad te zingen. Ook worden vele andere zaken aan hem toegeschreven, waarvan men intusschen niets aantreft in zijne werken. Deze zijn opgenomen onder die der „Scriptores ecclesiastici de musica” van Gerbert.
Guido de Bres, van Lusignan en Reni, zie onder Bres, Lusignan, Reni.
Guido, hertog van Spoléto, een zoon van Lamberto I. Hij aanvaardde in 880 de regéring over de hertogdommen Spoléto en Camerino. Daar hij gedurig invallen deed op het Romeinsch gebied, zocht paus Johannes VIII meermalen hulp tegen hem bij den Frankischen keizer Karel de Dikke, deed in 883 Guido in den ban, maar verzoende zich reeds het volgende jaar met hem. Paus Stéphanus nam hem in 886 aan als zoon, overwon met zijne hulp de Saracenen te Garigliano en veroorloofde hem zich meester te maken van de vorstendommen Capua en Beneventi. Als vermaagschapt met het Carolingische Vorstenhuis begaf zich Guido na den dood van Karel de Dikke (888) naar Frankrijk, om er de kroon te verwerven, maar moest onverrigter zake naar Italië terugkeeren, om er zijn ouden vijand Berengarius, hertog van Friaul, de kroon van dat land te betwisten. Hij behaalde de overwinning bij Piacenza, riep een rijksdag van Italiaansche bisschoppen te Pavia bijeen en liet er zich in 889 kroonen tot koning van Italië: paus Stéphanus V verleende hem daarenboven den 21sten Februarij 891 te Rome de keizerskroon. Berengarius riep intusschen den Duitschen koning Arnulf tegen hem te hulp, en deze belegerde in 893 Guido in Pavia. Deze trok toen naar elders en overleed den 12den December 894 aan den oever van de Taro, waar hij eene vaste stelling had ingenomen.
