Reclame noemt men in het algemeen eene aandachtwekkende aankondiging. Meer bepaald geeft men dien naam aan het regt van den verkooper van roerende goederen, om ze van den kooper terug te vorderen, zoolang deze ze na levering niet betaald heeft.
In regten huldigt men dan ook de fictie, dat de eigendom van verkochte goederen niet door levering overgaat dan wanneer de prijs voldaan is. Hiervoor wordt echter vereischt dat men à contant verkocht hebbe: heeft men crediet gegeven, dan moet men zich zelven de hierdoor veroorzaakte nadeelen wijten. Daarenboven wordt vereischt, dat men niet te lang met de reclame wachte, vooreerst omdat een lang geduld den schijn geeft, dat men den kooper vertrouwt, ten andere omdat de wet het regt van terugvordering aan een kort termijn — 30 dagen na levering — verbindt.
Voorts maakt de wet onderscheid tusschen reclame in zaken van koophandel en zaken van gewone, burgerlijke verkoopen. In den handel namelijk, waar men spoed bezigt en vertrouwen stelt, zijn de vereischten tot reclame ruimer gesteld. Terwijl anders voor reclame moet bewezen worden, dat de gereclameerde goederen nog in denzelfden staat verkeeren als bij de levering, is het in den handel voldoende aan te toonen, dat de koopmanschappen dezelfde zijn, die verkocht en geleverd waren. Het bewijs daarvan wordt toegelaten, al waren zij ook uitgepakt, verpakt of verminderd. Het meest heeft reclame plaats bij faillissement van den kooper, en dan is het niet eens noodig, dat de goederen à contant verkocht zijn. Ook de verkooper, die op crediet verkocht heeft, kan alsdan reclaméren, — evenwel niet later dan 30 dagen, nadat de goederen onder den failliet of onder een derde van zijnentwege zijn opgeslagen.
