Projectie is de afbeelding van een voorwerp op een plat of gebogen oppervlak. Men vormt die afbeelding, door uit alle punten van dit voorwerp loodlijnen op dat projectievlak neêr te laten, waarna door de voetpunten van al die loodlijnen de begeerde figuur verkregen wordt. Men kan ook de hoofdpunten van het voorwerp door regte lijnen vereenigen met een zelfde punt, hetwelk onder aan de andere zijde van het projectievlak gelegen is, en dan leveren de snijpunten van deze vereenigingslijnen met het vlak de verlangde projectie. In het eerste geval is deze eene orthographische, in het tweede eene stereographische.
Tot het afteekenen van gedeelten van den aardbol, alzoo tot het vervaardigen van landkaarten wordt voornamelijk de stereographische projectie gebezigd. Neemt men hierbij één der polen aan als het vereenigingspunt der projectielijnen en het vlak van den aequator als projectievlak, dan worden de meridianen voorgesteld als regte lijnen, die elkander in het middelpunt of de pool der kaart kruisen, en al de cirkels op den bol door cirkels. Deze projectiën zijri echter niet geschikt voor zeekaarten, daar de koerslijn, die alle meridianen onder gelijke hoeken snijdt, daarop eene kromme lijn vormt. Deze is moeijelijk te construéren en ook ongeschikt tot het afzetten van gezeilde afstanden. Om die reden heeft men kunstmatige projectiën uitgedacht, waarop de meridianen en parallelen door regte lijnen zijn voorgesteld. De platte kaart heeft de lengtegraden gelijk aan de graden op de parallel der middelbreedte. zij is op lage breedte in de nabijheid van den evenaar, waar de lengtegraden langzaam afnemen, zeer doelmatig, maar verliest hare geschiktheid op hooge breedte. De wassende kaart, projectie van Mercator genaamd, heeft toenemende breedtegraden; deze groeijen aan in dezelfde verhouding, waarin de lengtegraden afnemen, zoodat de betrekkelijke grootte overeenkomt met de werkelijkheid.
