Phocis, een woest en bergachtig gewest in het oude Griekenland, doch vermaard wegens het orakel te Delphi, grensde aan het gebied der Locriërs, Boeötiërs en Doriërs en aan de Golf van Corinthe. Het had eene uitgebreidheid van 41 geogr. mijl. Het voornaamste gebergte van het binnenland was de Parnassus, terwijl zich in het noorden de Callidromus en Cnemis en in het zuidoosten de Helicon verhieven; daarenboven verrees er het Cirphisgebergte. De voornaamste rivier was de Cephisus en in het zuiden de Pleistus.
De oudste bewoners des lands waren Lelegers; maar nadat er zich uit Orchomenos de Achaeïsche stam der Phlegyers gevestigd had, vormden er de Aehaeërs het hoofdbestanddeel der ingezetenen, welke naar Phocus (uit Corinthe) den naam van Phociërs (Phocensen) ontvingen. Eenigen tijd na den Trojaanschen oorlog verdwenen er de Koningen, en de Phociërs genoten daarna eene onbeperkte vrijheid. Zp namen deel aan de groote oorlogen der Hellenen, aan den Perzischen Oorlog, waarin Xerxes, op aandringen der Thessaliërs, zich van Phocis meester maakte, alsmede aan den Peloponnesischen Oorlog, waarin zij de Atheners als bondgenooten ter zijde stonden. Na den slag bij Leuctra waren zij onderworpen aan de Thebanen, doch na den dood van Epaminondas rukten zij zich weder los. Phocis was vooral in den Heiligen Oorlog het middelpunt van den strijd; deze immers werd gevoerd om het regt der Phociërs op het toezigt op het heiligdom te Delphi.
Met hulp van Philippus van Macedonië werden de Phociërs overwonnen. Na den slag bij Chaeronéa deelden zij voorts in het lot der Hellenen , streden in den Lamischen Oorlog, verbonden met de Atheners, tegen Antípater en onderscheidden zich vervolgens in den strijd tegen de Gallische horden. De voornaamste steden van Phocis waren: Delphi, Elatea, Abae, Crissa en Daulis. Onder de heerschappij der Romeinen behoorde het land tot de provincie Achaia, en thans vormt het met Locris en Phthiotis eene nomarchie van het koningrijk Griekenland.
