Paaschfeest (Het) werd door Mozes ingesteld ter gedachtenis aan den uittogt der Israëlieten uit Egypte. Het bestond aanvankelijk in het eten van een paaschlam, met welks bloed de deurposten werden besprenkeld, en van ongezuurd brood. Dit laatste wordt ook nu nog op het paaschfeest door de Israëlieten genuttigd ten teeken, dat hunne vaderen bij dien uittogt geen tijd hadden om hunne broodkoeken te laten zuren. Het feest werd vastgesteld op den 14den dag van de eerste maand (Abib of Nisan) en moest 7 dagen duren.
Daar volgens de Christelijke legende de verrijzenis van Jezus op het Israëlitische paaschfeest heeft plaats gehad, werd de gedenkdag daarvan op het paaschfeest gevierd en dit laatste, na veel strijd, door de kerkvergadering te Nicea (325) vastgesteld op den eersten zondag na de volle maan, volgende op de voorjaarsnachtevening. Het woordje na wordt daarbij zóó opgevat, dat het paaschfeest eene week later wordt gehouden, wanneer de eerste volle maan na de voorjaarsnachtevening juist op een zondag valt. Het paaschfeest kan dus niet invallen vóór den 22sten Maart en niet na den 25sten April. Onderscheidene Christelijke feestdagen zijn, wat den tijd betreft, afhankelijk van het paaschfeest, terwijl er verschillende methoden bestaan om den dag van dit laatste in ieder willekeurig jaar te berekenen. Het Christelijke paaschfeest duurt in den regel 2 dagen, doch bij onderscheidene Protestantsche gemeenten heeft men den 2de paaschdag afgeschaft.
