P is de zestiende letter van het Grieksch en Latijnsch alphabet, alsmede van dat der nieuwere talen van het Westen. Zij draagt in het Grieksch den naam van pi (II, π) en in het Hebreeuwsch dien van pe (mond), welligt omdat zij door het voorste of meest zigtbare gedeelte van den mond, namelijk door het aanvankelijk sluiten en daarna openen der lippen, wordt voortgebragt. Zij is in de oud-Germaansche talen niet te vinden, maar later ingevoerd als eene verscheidenheid van f of b. De p is eene harde lipletter, die wel eens wisselt met de harde verhemelteletter k en met de harde tongletter t. Als getalteeken beduidt de Hebreeuwsche pe 80 en de Grieksche II 16; ook is sedert den Alexandrijnschen tijd π' — 80 en II = 8000. Bij de Romeinen was P = 400 en P = 400000.
Op oude Fransche munten is P het teeken van de muntplaats Dyon. Als Romeinsche voornaam is P eene verkorting van Publius, en in de scheikunde is zij het teeken van phosphorus. Op muziekstukken beduidt p piano (zacht) of poco (een weinig), en op visitekaartjes vindt men p. c. (pour condoler), p. p. c. (pour prendre congé), p. f. (pour féliciter) enz.
