De Onderwereld of Hades werd door de Ouden voorgesteld als de plaats, waar zich de schimmen der afgestorvenen bevinden. Volgens hun gevoelen was de hemel een gewelf, boven de aardschijf uitgespannen, en onder deze laatste bevond zich eene plaats, „die niet gezien kon worden”, zooals door het Grieksche woord Hades wordt uitgedrukt. Het denkbeeld van zulk een doodenverblijf vindt men reeds bij de oude Indiërs en bij de Egyptenaren, alsmede bij de Israëlieten, die het met den naam van sjeool bestempelden. Volgens de Grieken en Romeinen was de toegang tot de onderwereld in het duistere land der Cimmeriërs, alsmede nabij de grot der Sibylle van Cumae.
Al spoedig kwamen de afgestorvenen aldaar aan de rivieren der onderwereld, aan de Styx met de Acheron, de Pyriphlegeton en de Cocytus. Charon zette hen over met zijne boot en ontving daarvoor van ieder een stuiver (obolus). Nabij de landingsplaats lag de driehoofdige helhond Cérberus aan eene keten. Daarna kwamen de schimmen aan de geregtsplaats, waar Minos de goeden naar Elysium en de boozen naar den Tartarus verwees.
