Een Spaansch krijgsman, gesproten uit een Iersch geslacht en geboren te Havana den 22sten Januarij 1754, ontving zijne opleiding in Frankrijk, trad in Spaansche krijgsdienst en nam deel aan de belegering van Mahon en Gibraltar. In 1773 en 1794 streed hij tegen de Franschen in de westelijke Pyreneeën en rukte in den veldtogt van 1795 voorwaarts tot Perpignan. Na den Vrede van Basel belastte Karel IV hem met de regeling der grenzen in de Pyreneeën en benoemde hem in 1798 tot gezant te Berlijn. Ten tijde van Ferdinand VII werd hij minister van Oorlog, en toen de Koning naar Bayonne vertrok, bleef hij achter als lid van de regéringsjunta.
Onder Joseph Bonaparte belastte hij zich weder met de portefeuille van Oorlog en werd deswege na den terugkeer van Ferdinand, als schuldig aan hoogverraad, ter dood veroordeeld. Hij moest alzoo, terwijl zijne goederen werden verbeurd verklaard, na trouwe dienst van eene halve eeuw de wijk nemen naar Parijs, waar hij den 19den Julij 1831 overleed. Gewigtig voor de geschiedenis der Spaansche omwenteling is de door hem en zijn vriend Azanza uitgegevene „Memoria sobre los hechos que justifican su conducta politica desde marzo 1808 hasta april 1814 (1815)”.
