Miasma noemt men eene buiten het dierlijk ligchaam zich ontwikkelende stof, welke, op dat ligehaam overgebragt, aldaar ziekte veroorzaakt. Het onderscheidt zich van smetstof (contagium) door zijn oorsprong, daar deze laatste van een ziek dierlijk ligchaam afkomstig is. Miasmatische ziekten, zooals tusschenpoozende koortsen, zijn derhalve niet aanstekelijk, zooals de contagieuse. Men heeft ook contagieus-miasmatische ziekten, zooals mazelen en chólera, waarbij de ziekteveroorzakende stof wél afkomstig is van den zieke, maar eerst bij hare verdere ontwikkeling buiten het ligchaam (in den grond) geschikt wordt, om de ziekte op den gezonden mensch over te planten.
In den laatsten tijd heeft men echter het onderscheid tusschen miasma en contagium allengs laten varen. Hoewel men nog onbekend is met de bestanddeelen der stoffen, welke men miasma en contagium noemt, ligt het vermoeden voor de hand, dat zij levende ligchamen zijn, welke gisting veroorzaken. Alleen door deze onderstelling kan men al de daarbij waargenomene verschijnselen verklaren. Eene afzonderlijke soort van miasma is de malaria (zie aldaar).
