Mallet (Claude François de), een Fransch generaal, is vooral vermaard door zijne zamenzwering tegen Napoleon I hij werd geboren den 28sten Junij 1754 te Dôle in FrancheComté en trad op 16-jarigen leeftijd in de gelederen der Koninklijke lijfwacht. Na de ontbinding van dit korps keerde hij naar zijne geboortestreek terug en plaatste er zich in 1790, als ijverig aanhanger der Omwenteling, aan het hoofd der Nationale garde. Later ging hij als kapitein naar de Rijnarmee en werd in 1793 adjudant-generaal, in 1799 brigadegeneraal. In die betrekking streed hij in het Alpenleger en werd in 1805 naar Italië verplaatst als gouverneur van Pavia.
Daar hij echter zijne republikeinsche beginselen niet verloochende, maar de staatkunde van Napoleon openlijk afkeurde, ontving hij zijn ontslag. Nu keerde hij terug naar Parijs en wikkelde zich hier in zamenspanningen, zoodat de policie hem in 1808 in hechtenis nam, hoewel men hem geenerlei overtreding kon te laste leggen. In Junij 1812 bragt men hem over naar een huis van detentie, en hier ontwierp hij met andere koningsgezinden het plan, om Napoleon gedurende zijn togt naar Rusland van den troon te stooten. Hij ontvlugtte in den nacht van den 23sten op den 24sten October met den abbé Lafon, een vermetel man, verscheen in de kazernes en maakte aan de soldaten bekend, dat de tyran in Rusland omgekomen was. Daarop stelde hij de generaals Guidal en Lahorie, die in de gevangenis Laforce opgesloten waren, in vrijheid, liet een vooraf omgekocht bataljon der garde van Parijs onder de wapens komen en begaf zich naar den plaatskommandant Hullin, terwijl Lafon zich met eenige pelotons naar de praefectuur spoedde.
Mallet deelde Hullin mede, dat de Keizer dood en reeds een Voorloopig Bewind opgetreden was en verbrijzelde hem het gelaat met een pistoolschot. De adjudant Lahorie door het schot derwaarts gelokt, stond Hullin bij en maakte zich meester van Mallet. Reeds den volgenden dag werd deze met Guidal en Lahorie voor een krijgsraad gesteld, waar hij eene ongemeene standvastigheid aan den dag legde. Toen men hem naar zijne medepligtigen vraagde, gaf hij ten antwoord: „Geheel Frankrijk, ja geheel Europa zou mijn medepligtige geweest zijn, indien ik geslaagd ware.” Met koelbloedigheid hoorde hij het doodvonnis over hem uitspreken, en hij bewaarde dezelfde kalmte, toen hij den 29sten October 1812 met beide genoemde generaals doodgeschoten werd.
