François (Nicolas Louis, graaf), gewoonlijk François de Neufchateau genoemd, een Fransch staatsman en dichter, werd geboren te Neufchateau in Lotharingen op den 17den April 1750 en gaf reeds op 13-jarigen leeftijd een bundel gedichten uit, die den lof van Voltaire verwierf. Gedurende de Groote omwenteling onderscheidde hij zich als burger, patriot en staatsman. In 1792 werd hij procureur-generaal op San-Domingo en was vervolgens lid der eerste Nationale Vergadering, waar hij zich een vriend der vrijheid betoonde. De gematigde gevoelens, die hij in 1793 in zijn drama „Pamela” openbaarde, bragten hem in de gevangenis, maar hij herkreeg den 9den Thermidor zijne vrijheid.
In 1797 aanvaardde hij de portefeuille van Binnenlandsche Zaken, en na den 18den Fructidor verving hij Carnot in het Directoire. Zijne echt-constitutionéle beginselen noopten hem echter om zijn ontslag te nemen, maar in 1798 werd hij weder minister van Binnenlandsche Zaken, doch hij trad af vóór den 18den Brumaire. Napoleon benoemde hem tot senator en verhief hem in den gravenstand, doch na den val van het Keizerrijk keerde François terug tot het ambteloos leven en wijdde zich aan de beoefening der wetenschap. Hij overleed den lOden Januarij 1828. Men vermeldt, dat hij de eerste geweest is, die op het denkbeeld kwam, om openlijke tentoonstellingen van nijverheid te houden.
