Lyndhurst (John Singleton Copley, baron) , een uitstekend Britseh staatsman, geboren den 21*ten Mei 1772 te Boston in NoordAmerika, vertrok met zijn vader, een begaafd schilder, in 1775 naar Engeland, en onderscheidde zich aan de hoogeschool te Cambridge zoozeer, dat hij een subsidie verkreeg tot het doen eener reis, weshalve hij besloot zijn geboorteland te bezoeken. Na zijn terugkeer wjjdde hij zich aan de studie der regten, bezat weldra als pleitbezorger eene uitgebreide practjjk en verwierf als verdediger van Watson en Thistlewood de gunst des volks. Uit eerzucht liet h{j echter de regtsgeleerde practjjk varen, deed zich kiezen tot lid van het Lagerhuis en werd in 1819 procureur-generaal van de Kroon. In die betrekking moest hij in het Hoogerhuis optreden tegen koningin Caroline, die door Brougham verdedigd werd.
De omzigtigheid, welke hij tegenover dezen uitstekenden verdediger in acht nam, werd hem ten onregte euvel geduid door de hovelingen. In 1823 werd hij attorney-generaal en in 1826 master of the rolls bij het kanselarjjhof. In dien tijd werd hij tevens door de hoogeschool te Cambridge tot vertegenwoordiger gekozen. Daar hjj benoemd was door de Toryx.
partjj, veranderde hjj in korten tijd van beginselen en verzette zich met jjver tegen de emancipatie der R. Katholieken. Toen echter in 1827 Canning de teugels van het bewind in handen nam, matigde hjj dien jjver en werd tot lord-kanselier en tot baron Lyndhurst en pair van Engeland benoemd. Hjj behield die betrekking onder het bestuur van Goderieh alsmede onder dat van den hertog van Wellington. Eerst in 1830, toen de Whigs aan het roer kwamen, stond hjj zjjne betrekking af aan Brougham. Gedurende den strijd over de Parlementshervorming was hjj weder de woordvoerder der ultra-Tories, hoewel hjj het niet versmaadde van de Whigs de betrekking van lord-chief-baron van de schatkamer aan te nemen. Hjj beweerde, dat de wjjziging der kieswet den ondergang van Engelands grootheid zou veroorzaken.
Onder Beel en Wellington (1834) was hij weder kanselier, en na hunne aftreding maakte hjj, onder den schijn van gematigdheid, het den Whigs zeer lastig. In 1839 bragt hjj een verbond van de Tories met de Radicalen tot stand, waardoor het ministérie moest aftreden, en de hartstogtelijkheid, die hjj bij de beraadslagingen over Ierland aan den dag legde, wekte den wrevel der Ieren. Toen voorts in 1841 het ministérie Melbottrne bezweek, nam Lyndhurst onder Peel nogmaals de betrekking van lord-kanselier op zich, die hjj bij het ontslag van Peel (1846) moest nederleggen. Met ongemeenen ijver bleef hij deelnemen aan de debatten in het Hoogerhuis, en zjjne redevoeringen over den Vrede van 1856 bezorgden hem weder eene groote populariteit. Gedurende den Italiaanschen veldtogt voer hij uit tegen de heerschzucht van Lodewijk Napoleon, en zelfs op 90-jarigen leeftijd deed hij het Huis verbaasd staan over zijne schier jeugdige welsprekendheid. Hij overleed te Londen den 124“ October 1863.
