Lucanus (Marcus Annaeus), een Romeinsch dichter, geboren omstreeks het jaar 38 na Chr. te Corduba in Spanje, begaf zich reeds in zijne jeugd naar Rome, waar hij onderwijs genoot in de wijsbegeerte, taalkunde en welsprekendheid, waarna de wijsgeer Seneca, zjjn oom van vaderszijde, hem inleidde tot het ambtehjk leven. Reeds op een door de wet verboden leeftijd werd hij quaestor en daarna augur. Bereids had hij door onderscheidene gedichten roem verworven, toen hg de ijverzucht gaande maakte van Nero, die desgelijks als dichter wilde schitteren. Toen de Keizer hem verbood, openlijk op te treden en met geringschatting van zijne gedichten sprak, verbond hjj zich met onderscheidene aanzienlijken, aan wier hoofd zich Piso bevond, tot eene zamenzwering.
Na het ontdekken van deze ter dood veroordeeld, onttrok hij zich aan de teregtstelling door zich in het jaar 65 na Chr., evenals Seneca, de aderen te doen openen. Van zijne dichterlijke voortbrengselen zijn alleen de: „Pharsalia” in 10 boeken bewaard gebleven, waarin hjj de gebeurtenissen bezingt van den burgeroorlog tusschen Caesar en Pompejus. Het gedicht bevindt zich in een onvoltooiden toestand en is om die reden misvormd door hardheid, onverstaanbaarheid, gezwollenheid en overdrevene beelden. Intusschen geeft het getuigenis van de edele vrijheidsliefde van den dichter en bevat fraaije, dichterlijke tafereelen. Tot de beste uitgaven behooren die van Oudendorp en van Burmann uit de eerste helft der voorgaande, alsmede die van Weber uit de helft der tegenwoordige eeuw.
