Liaodicéa was de naam van verschillende Aziatische steden. De belangrijkste van deze lag in het zuidwesten van Phrygië, nabij de grenzen van Carië en Lydië, niet ver van de rivier Lycus. Zij was gesticht door Antíochus II, koning van Syrië, en bereikte in den aanvang van het tijdperk der Romeinsche Keizers een hoogen trap van bloei, die door eene aardbeving in het jaar 61 na Chr. slechts voor korten tijd geknakt werd.
In de geschiedenis der Christelijke Kerk is zij bekend als de zetel van 2 conciliën (363 en 476). In de middeneeuwen, vooral na de 12de eeuw, had zij veel te lijden van de verwoestingen der Turken, en in onzen tijd vindt men hare bouwvallen in de nabijheid van Eski-Hissar.
Een ander Laodicéa lag aan de westkust van Syrië, ten zuiden van den berg Casius in een vruchtbaar oord, waar uitmuntende wijn werd verbouwd, en bezat eene goede haven. Zij is gesticht door Seleucus Nicator en thans nog onder den naam van Latakiah bekend. Een derde Laodicéa lag ten zuiden van het laatstgenoemde, in Coele-Syrië, tusschen de noordelijkste gedeelten van den Libanon en Anti-Libanon, — een vierde in het landschap Lycaoïlië, ook Katakekawmene (de Verbrande) en thans Ladik geheeten, — en eindelijk een vijfde in Medië.
