Lanfrey, een verdienstelijk Fransch geschiedschrijver, geboren te Chambéry in 1828, bezocht het collège der Jezuïeten in zijne geboorteplaats, doch werd van die school verbannen wegens een schotschrift, waarin hij de vrome vaders had aangevallen. Nu spoedde hij zich naar Parijs, waar hij zijne letterkundige studiën aan het collège-Bourbon voortzette, om zich vervolgens aan de regten te wijden. Hij liet zich evenwel niet als advocaat inschrijven, maar legde zich toe op de wijsbegeerte en geschiedenis en schreef: „L’église et les philosophes du 18me siècle (1857)”, een werk dat grooten bijval vond. In het volgende jaar zond hij zijn: „Essai sur la révolution française” in het licht, waarin hij de gebeurtenissen dier merkwaardige dagen met groote onpartijdigheid en scherpzinnigheid beoordeelt.
Zij, die de helden der Omwenteling hemelhoog verhieven, vooral Louis Blanc, werden vinnig door hem gegeeseld. Daarna leverde hij : „Les lettres d’Everard (1863)” en „Etudes et portraits politiques (1864)”. Zijn belangrijkst geschrift echter is: „Histoire de Napoleon I (1867—1870, 4 dln)”, hetwelk eene doorloopende bestrijding vormt van: „Le consulat et l’empire” van Thiers. Na den val van het tweede Keizerrijk, in 1871, schreef hij een artikel, waarin hij op de verwijdering van Gambetta aandrong. Eindelijk vermelden wij nog van hem : „Histoire politique des Papes (1860)” en „Le rétablissement de la Pologne (1863)”.
