Labat. Onder dezen naam vermelden wij:
Jean Baptiste Labat, een zendeling en reiziger. Hij werd geboren te Parijs in 1663, legde op 19-jarigen leeftijd de geloften af als monnik, oefende zich daarna te Nancy in de wiskunde en wijsbegeerte, trad als prediker op, doch keerde in 1693 terug naar Parijs en wel naar het klooster der Dominicanen in de straat St. Honoré. Nadat hij zich hier voor het zendelingsambt had voorbereid, ging hij naar Martinique en vervolgens naar Guadeloupe. Later werd hij procurator-generaal der missie, en in die betrekking vond hij gelegenheid om ijverig werkzaam en tevens door zijne wiskundige kennis het gouvernement van dienst te wezen.
Op zijne zendingstogten onderzocht hij de eilanden en bij een aanval der Engelschen op Guadeloupe in 1703 stond hij als ervaren ingenieur zijne landgenooten bij. Toen hij in 1705 wegens de belangen zijner Orde naar Europa gezonden werd, onderzocht hij op eene wetenschappelijke wijze de omstreken van Cadix, waar hij aan land stapte, alsmede de kust van Andalousië tot aan Gibraltar. Voorts bezocht hij Italië, en vertrok in 1715 naar Parijs, waar hij den 6den Januarij 1738 overleed. Hij schreef: „Nouveau voyage aux îles de L’Amérique (Amsterdam 1722, 6 dln, en later)”, — „Nouvelle relation de l’Afrique occidentale (Amsterdam 1728, 5 dln)”, — en „Relation historique de l’Ethiopie occidentale (Amsterdam 1732,5 dln)”.
Léon Labat, desgelijks een Fransch reiziger. Hij werd geboren in 1803 te Agde en ondernam , na het voleindigen zijner studiën (1822), reizen naar Noord- en Zuid-Amerika, NoordAfrika en het Oosten, trad in 1826 in Palaestina als lijfarts en eerste geneesheer van een hospitaal in dienst van Mehemed-Ali, doch keerde weldra terug naar Parijs. Op eene andere reis door Zuid-Rusland en Perzië werd hij benoemd tot lijfarts van den Sjach met den titel Mirza-Labat-Khan. Hij overleed te Nizza in Februarij 1847. Van zijne geschriften vermelden wij: „Cholera morbus asiatique (1832)”, — „De la lithotritie (1833)”, — „De la rhinoplastie (1834)”, — „Route de Pinde par l’Egypte et la Mer Rouge (1839)”, — en „De l’irritabilité des plantes (1834)”.
