Keil (Johann Georg), een Duitsch dichter, geboren te Gotha den 20sten Maart 1781, studeerde te Jena, werd bibliothecaris van den Groothertog te Weimar, doch legde vervolgens zijne betrekking neder, vestigde zich in 1814 te Leipzig en overleed den 1sten Julij 1857. In 1833 was hij lid van de Eerste Kamer der Saksische Standen. Vooral heeft hij zich verdienstelijk gemaakt door eene ijverige bevordering van de kennis der Italiaansche en Spaansche taal en letterkunde.
Hij schreef voortreffelijke leerboeken, en de Real academia espanola te Madrid nam hem op onder hare leden. Van zijne geschriften vermelden wij, behalve uitgaven der voornaamste Italiaansche en Spaansche schrijvers: „Vita de Lazarillo de Tormes” van Hurlado de Mendoza met eene Duitsche vertaling (1810), — „Vita del gran Tasano” van Quevedo Villegas, met eene Duitsche vertaling (1814)”, — „Italienische Sprachlehre (1812) 3de druk 1831)”, — „Elementarbuch der spanischen Sprache (1814)”, — „La vita nuova” en „Le rime” van Dante (1820), — twee uitgaven der „Comedias” van Calderon, — „Lyra und Harfe, Liederproben (1834)", — „Märchen und Geschichten eines Groszvaters (1847)” — en „Neue Märchen für meine Enkel (1849)”.
