Jesaias, de eerste onder de Groote Profeten des Ouden Testaments, leefde onder de regéring van de koningen Uzzia, Jotham, Achab en Hiskia (759—717). Hij was een zoon van Amos en trad te Jerusalem op als profeet. Ten tijde van Achab waarschuwde hij tegen verbindtenissen met koning Rezin van Damascus en koning Pekach van Israël, doch te vergeefs. Onder Hiskia handelde hij over de dreigende magt der koningen van Assyrië, Salmanassar en Sanherib.
Hij behoort tot de uitstekendste Hebreeuwsche dichters en men vindt in zijne taal eenvoudigheid en duidelijkheid met ongemeene kracht en verhevene waardigheid verbonden. Zijne uitspraken bevatten berispingen van de ondeugden des volks, klagten over zijne wederspannigheid, bedreigingen van een onvermijdelijk verderf en hartverheffende uitzigten in eene betere toekomst. Men meent, dat de tweede afdeeling van zijn boek (Hoofdstuk 40—66) door een anderen profeet uit de dagen der Babylonische Ballingschap vervaardigd is. Intusschen bevat ook de eerste afdeeling hoofdstukken van lateren tijd. Vertalingen en uitleggingen van het profetisch boek van Jesaias zijn geleverd door Gesenius (1820—1821, 3 dln), Hitzig (1833, 2 dln), — Hendewerk (1836—1843, 2 dln), — Knobel (3de druk, 1861), enz.
