Horizon (De) is de naam van een grooten cirkel, wiens polen in het top- en voetpunt (zenith en nadir) gelegen zijn en wiens middelpunt met dat der aarde zamenvalt. Het vlak van dien cirkel scheidt alzoo het uitspansel in twee helften, van welke wij de eene kunnen zien, terwijl de andere voor ons verborgen blijft. Ieder punt van de oppervlakte der aarde heeft alzoo zijn eigen horizon. De door ons beschreven horizon is de ware of sterrekundige, wèl te onderscheiden van den schijnbaren of den cirkel, welke gevormd wordt door het uitspansel met de oppervlakte der aarde voor het oog, dat zich aan die oppervlakte bevindt, en van den natuurlijken, of den ontmoetingscirkel van lucht en aarde voor een oog, dat ergens boven de oppervlakte der aarde — bijv. op een toren of berg — geplaatst is.
De schijnbare horizon is derhalve een vlak, evenwijdig aan den ware« en rakende aan den aardbol, zoodat beide horizonten gescheiden zijn door een afstand, welke gelijk is aan de lengte van den straal der aarde. De natuurlijke is desgelijks evenwijdig aan den waren, en beider onderlinge afstand is gelijk aan de lengte van den straal der aarde, vermeerderd met den afstand van het oog des waarnemers van de oppervlakte der aarde. — Een artificiële horizon, die bij het meten van de hoogte van hemelligchamen te pas komt, bestaat uit een bak of schaal met kwik of teer. Men verdeelt den horizon in graden en ook in windstreken. Zie voorts onder Azimuth, Kompas en Waterpas.
In de teeken- en schilderkunst geeft men den naam van horizon aan de lijn, welke men trekt of trekken kan door het hoofd of oogpunt van het tafereel ter hoogte van den schijnbaren horizon, dat is, waar lucht en aarde elkander ontmoeten. De landschapschilders brengen die op ongeveer 1/3 van het doek, de figuurschilders ter hoogte van de borst hunner staande en van het oog hunner zittende personen. Over het min of meer beslist de smaak van den teekenaar of schilder in verband met den aard van het stuk.
