Heussen (Hugo Franciscus van), een Nederlandsch geschiedkundige, den 26sten Januarij 1654 uit een aanzienlijk geslacht te ’s Hage geboren, studeerde te Mechelen en te Leuven, weid rector in het nonnenklooster te Huissen, en zag zich vervolgens benoemd tot kanunnik te Utrecht. Hij was een geleerd en verlicht man, wiens verhandeling over den aflaat op den Index werd geplaatst. Zijne vrijzinnigheid belette zijne benoeming tot aartsbisschop van Utrecht, maar hij bekleedde er de betrekking van vicaris.
Hij overleed te Leiden den 14den Februarij 1719. Behalve eenige andere werken schreef hij: „Batavia sacra, sive res gestae apostolicorum viroram, qui fidem Bataviae primum intulerunt etc. (1714)”, — en „Historia Episcopatuum Belgii utpote metropolitani ultrajectini, nee non suffrageanorum Harlemensis, Daven trien sis, Leovardiensis, Groningensis et Middelburgensis etc. (1799, 2 dln folio; 2de druk 1755, — 2de deel 1755)”, welke beide werken door van Rijn in het Nederlandsch zijn vertaald.
