Harney (Martinus), een R. Katholiek godgeleerde, geboren te Amsterdam den 6den Mei 1634, studeerde te Leuven en trad in 1650 in de orde der Dominicanen. Nadat hij 2 jaar later zijne godgeleerde studiën voleindigd had, werd hem te Leuven het onderwijs in de wijsbegeerte opgedragen. Daarna werd hij hoogleeraar in de godgeleerdheid te Brussel, verkreeg den doctoralen graad, en werd in 1672 door den generaal zijner orde naar Rome geroepen. In 1675 keerde hij naar Leuven terug en bekleedde er van 1676 tot 1679 de betrekking van régent d’étude aan de hoogeschool.
In 1677 vertrok hij ten tweeden male naar Rome als définiteur-generaal zijner orde, en werd in 1678 inspecteur der Dominicaner zendelingen in Holland. Het kapittel te Braine-le-Comte benoemde hem in 1680 tot provinciaal, en als zoodanig werd hij in 1692 afgevaardigd naar het kapittel te Leuven en in 1694 naar dat te Rome. Voorts zag hij zich in 1696 benoemd tot regent der godgeleerde faculteit te Leuven, tot meester der godgeleerdheid bij zijne orde en tot censor der boeken. Nadat hij meermalen naar Rome was afgevaardigd en prior was geweest van het klooster te Brussel, overleed hij te Leuven den 22sten April 1704. Hij verstond, behalve zijne moedertaal, het Fransch, Italiaansch en Spaansch, het Latijn, Grieksch en Hebreeuwsch, en was een warm en bekwaam verdediger der regten van den Heiligen stoel. Hij schreef: „Epistola apologetica etc. (1664)”, — „Oratio in laudem doctoris angelici D. Thomae Aquinatis (1683)”, — „Redelycke gehoorsaamheyt der Catholycke Nederlanden in het lesen der H. schriftuer in ghemeyne taele ten gronde ondersocht enz. (1686)”, — „De lectione Gallicae translationis Novi Testamenti etc. (1689)”, — „De sacra seriptura linguis vulgaribus legenda (1693)”, — „Declaratio trium provincialium sacri ordinis Praedicatorum etc. (1701)”, — en eene „Oratio” ter uitvaart van Martinus Steyaert (1701).
