Onder dezen naam vermelden wij:
Den heiligen Martinus of St. Maarten, geboren te Sabaria in Pannonia (thans Stein in Beneden-Hongarije) omstreeks het jaar 306. Hp was de zoon van Heidensche ouders, bezocht de Christelijke school te Pavia, moest op last van zijn vader als krijgsman dienen onder Constantius en Julianus en vertrok vervolgens naar Gallië, waar hij gedoopt werd en zich onderscheidde door een deugdzamen wandel. Vooral was hij weldadig jegens de armen, en nadat hij eenige jaren als monnik geleefd had, toog hij naar Pannonia, waar hij ook zijne moeder deed toetreden tot het Christendom, maar door de Arianen gereeseld en gebannen werd. Toen hij voorts te Milaan vervolgingen van bisschop Auxentius verduren moest, vertrok hij naar het eiland Gallinaria in de Ligurische Zee en vestigde zich later te Poitiers, waar hij vele aanhangers vond Tegen zijn wensch benoemde men hem-tot bisschop van Tours, doch om zich aan de wereld te onttrekken, bouwde hij tusschen de Loire en eene steile rots het klooster Marmoutiers, waar hij in 400 overleed.
Met kracht had hij zich verzet tegen de teregtstelling van Priscïllianus. Ter zijner eer viert de R. Katholieke kerk op den 11den November het feest van St. Maarten. Op dien dag ontving de geestelijkheid te voren de tienden van hoenders en ganzen, zoodat ook thans nog op vele plaatsen de gewoonte bestaat om alsdan een gebraden gans op te disschen.
Vele kerken zijn aan hem gewijd.
Vijf Pausen, te weten:
Martinus I (649—655), geboren te Todi in Toscane. Toen hij op de eerste Lateraansynode de Monotheleten en keizer Heraclius in den ban deed, werd hij in 653 door den keizerlijken stadhouder Callioxas gevangen naar Constantinopel gebragt en wegens majesteitsschennis ter dood veroordeeld. Door tusschenkomst van den patriarch Paulus werd echter de doodstraf met ballingschap verwisseld. Hij vertrok naar den Chersonesus en overleed aldaar in 655. Later is hij heilig verklaard. — Martinus II (882—884) of Marinus I en Martines III (942—946) of Marinus II worden veelal niet gerekend, zoodat alsdan Martinus IV (1281—1285) als de tweede geldt. Onder zijn bestuur had de Sieiliaansche Vesper plaats. —Martinus V, uit het oude geslacht der Colonnes, in 1417 gedurende de Kerkvergadering te Constanz tot paus gekozen.
Hij reed toen op een wit paard, door den Keizer en den Keurvorst van de Pfalz bij den toom gehouden, terwijl talrijke Vorsten zijn gevolg uitmaakten. Met schranderheid beheerschte hij het Concilie, zoodat alle hervormingsplannen in duigen vielen. Hij sloot afzonderlijke concordaten met Duitschland, Frankrijk en Engeland , en sloot de vergadering onder nietige voorwendsels na de 45ste zitting. Toen Benedictus XIII in 1424 overleden was, werd Clemens VIII tot zijn tegenpaus gekozen, doch deze vergenoegde zich met het bisdom Majorca. Een concilie, door Martinus te Pavia bijeengeroepen en vervolgens naar Siéna verlegd, bragt niets tot stand, en hij overleed in 1431.
