Winkler Prins

Anthony Winkler Prins (1870)

Gepubliceerd op 07-08-2018

Guiscard

betekenis & definitie

Guiscard (Robert), hertog van Apulië en Calabrië, een zoon van Tancredo van Hauteville, werd geboren omstreeks het jaar 1015. Zijn vader had een groot gezin en geringe bezittingen, zoodat zijne oudste 3 zonen, Willem, Dagobert en Humphrey, het besluit namen om ten oorlog te gaan naar Italië. Voorspoed, vermetelheid en list bezorgden aan Willem het bezit van Apulië, en Robert, die het voetspoor zijner broeders wenschte te volgen, begaf zich, zoodra hij volwassen was, met eene bende gelukzoekers desgelijks naar Italië. Hier onderscheidde hij zich door zijne dapperheid, zoodat de krijgslieden hem, na den dood van Willem en Humphrey, tot graaf van Apulië uitriepen.

Toen veroverde hij ook Calabrië, en in het bezit van dat land werd hij in 1057 bevestigd door paus Nicolaus II, die hem te voren wegens zijne geweldenarijen in den ban had gedaan. Uit dankbaarheid verbond zich Guiscard om jaarlijks aan den Heiligen Stoel eene zekere schatting te betalen, en daarop is de aanspraak van den Paus op de leenheerschappij van Napels gegrond. In Apulië voerde Guiscard den schepter op eene zeer willekeurige wijze; hij hief er alle privilegiën op. Om Sicilië te veroveren, hetwelk hem door den Paus was toegezegd, zond hij zijn jongsten broeder Roger aan het hoofd van 300 man derwaarts. Deze veroverde in 1060 Messina en versloeg, door Robert ondersteund, het volgende jaar de Saracenen bij Enna. Hem was tot belooning door zijn broeder de helft van Calabrië beloofd, doch Robert weigerde aan die belofte te voldoen en wilde zelfs Roger in hechtenis nemen. De aanhangers van Roger voorkwamen hem echter, zoodat hij zelf in de gevangenis geworpen, doch door zijn jongsten broeder op edelmoedige wijze weder in vrijheid gesteld werd. Nu veroverde Roger het geheele eiland en werd eerste graaf van Sicilië.

Tevens onderwierp Guiscard langzamerhand de steden, die in het bezit waren der Saracenen, zooals Salerno en Bari, en voegde alzoo de gewesten bijeen, die later het koningrijk Napels vormden. Ook naar elders had hij voorzeker zijne overwinningen uitgestrekt, zoo hij niet wegens een inval in Benevento door Gregorius VII in den ban gedaan ware. Door de verloving van zijne dochter Helena met Constantijn Ducas, den zoon en erfgenaam van Michaël VII, werd hij in de zaken van Griekenland betrokken, zoodat hij zijn zoon Bohemund belastte met de verovering van Corfoe, en naar de stad Durazzo ijlde, waar hij op het leger van keizer Alexius Comnenus, hoewel 6-maal zoo talrijk als het zijne, eene schitterende overwinning behaalde. Reeds was hij door Epirus tot in Thessalonica en tot in de nabijheid van Constantinopel doorgedrongen, toen hij tijding ontving van een inval van keizer Hendrik IV in Italië. Terstond snelde hij derwaarts, nadat hij het opperbevel had toevertrouwd aan Bohemund, dwong den Keizer tot den aftogt, ontzette Gregorius, die in den Engelsburg belegerd was en bragt hem naar Salerno in veiligheid. Daarop begaf hij zich weder naar Epirus, sloeg de Grieken in verschillende gevechten, veroverde met zijne vloot onderscheidene eilanden in den Archipel, en stond op het punt, om naar Constantinopel op te rukken, toen hij den 17den Julij 1085 te Cephalonia overleed. Zijne zonen Bohemund en Roger verdeelden het rijk; eerstgenoemde verkreeg Tarente, en laatstgenoemde Apulië.

< >