Gerhardt (Paul), een uitstekend dichter van geestelijke liederen, geboren den 12den Maart 1607 te Gräfenhainichen in Keur-Saksen, verkeerde als candidaat in de godgeleerdheid en als huis-onderwijzer te Berlijn, totdat hij zich in 1651 beroepen zag tot proost te Mittenwalde in de Mark. In 1657 keerde hij echter als diaconus terug naar Berlijn, waar hij, als een voorstander der gestrenge Luthersche leer, in verzet kwam tegen de door keurvorst Frederik Willem bedoelde vereeniging tusschen de Hervormden en Lutherschen. Daar hij weigerde te gehoorzamen aan het edict van 16 September 1664, waarbij aan de partijen hare onderlinge verkettering en beschimping verboden werd, zag hij zich in 1666 beroofd van zijne betrekking, en schoon hij op verzoek der gemeente reeds in 1667 in zijne waardigheid hersteld werd, legde hij ze eerlang uit gewetensbezwaar neder. Nu werd hij in 1668 archidiaconus te Lübben, en hij overleed aldaar den Junij 1676.
Van zijne „Geistliche Andachten (1666 en later bij herhaling)”, welke zich door innige, dichterlijke vroomheid onderscheiden, zijn de meeste in alle Protestantsche gezangboeken opgenomen. De meest-bekende daarvan zijn: „Wach auf mein Herz und singe”, — „Nun ruhen alle Wälder”, — „Gottlob, nun ist erschollen”, — „0 Haupt voll Blut und Wunden,” — „Barmherziger Vater, höchster Gott”, — „Ich danke dir demütiglich”, — en „Ich weisz, dasz mein Erlöser lebt”. Het verhaal van den oorsprong van zijn beroemd lied: „Befiehl du deine Wege” is eene legende. In 1844 is ter gedachtenis van dezen dichter op het kerkhof zijner geboorteplaats eene kapèl verrezen.
