Toen Leibnitz in de tweede helft der 17de eeuw de differentiaal- en integraal-rekening uitvond, om daarmede vraagstukken der mechanica op te lossen, kwam Newton tot eene andere rekenwijze, die in hare bedoeling van eerstgenoemde niet verschilt. Toch bestaat er onderscheid van methode. Leibnitz bediende zich van oneindig kleine grootheden, maar Newton van eindige grootheden, waaraan hij den naam gaf van fluxiën. Daar echter de regels en beschouwingen der differentiaalrekening veel eenvoudiger zijn, kwam deze weldra algemeen in gebruik, terwijl nagenoeg uitsluitend Engelsche wiskundigen — voorzeker om hulde te brengen aan hun geleerden landgenoot — zich thans nog van de fluxie-rekening bedienen.
Inloggen
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
