Florentijnsch Concilie (Het) werd door paus Eugenius IV, als tegenstander van het voor hem ongunstige Concilie van Basel, eerst te Ferrara den 8sten Januarij 1438 geopend en in 1439 wegens de pest naar Florence verlegd. Het is merkwaardig wegens de pogingen, die er aangewend werden, om de Grieksch K. Kerk met de Latijnsch K. te vereenigen.
De Grieksche keizer Johannes VI Palaeólogus was er met 700 aanzienlijke geestelijken tegenwoordig en liet, Hoor Johannes, patriarch van Constantinopel, ondersteund, niets onbeproefd, om die vereeniging tot stand te brengen. Na langdurige twisten over de mededeeling van den Heiligen geest door den Vader en ook door den Zoon, over de verschillende kerkgebruiken met,betrekking tot gezuurd of ongezuurd brood, en tot het gebed voor de afgestorvenen, alsmede over het primaat van den Paus, werd op den 6denJulij 1439 het door den Paus opgestelde vereenigingsformulier in 5 oorspronkelijke exemplaren onderteekend, volgens hetwelk in de Grieksche Kerk alles onveranderd zou blijven, terwijl de eenheid erkend werd. In Griekenland was echter de verontwaardiging over deze overeenkomst zóó groot, dat vele bisschoppen zich genoodzaakt zagen, om tegen hunne eigene handteekening verzet aan te teekenen, terwijl de Keizer, door de Turken bedreigd, vruchtelooze moeite deed, om de eenheid te handhaven. Na het vertrek der Grieksche geestelijken uit Florence duurde het Consilie nog 7 jaar, doch het werd gedurende de laatste 2 jaar naar Rome verplaatst. Men heeft over de handelingen van dit Concilie een geschrift van Robert Creyghton, getiteld: „Vera historia unionis non verae inter Graecos et Latinos”, uitgegeven te,’s Hage in 1660.
