Ferdinandea, een voormalig eiland der Middellandsche Zee, ook met andere namen (Julia, Graham, enz.) bestempeld, ontstond in 1831 op een afstand van ongeveer 8 geogr. mijl van Sciacca, op de zuidwestelijke kust van Sicilië gelegen, — en wel na herhaalde aardschokken en ten gevolge van eene onderzeesche vulkanische uitbarsting op eene plek, die te voren eene diepte had van 6tot 700 vadem.
Die opstuwing deed eene verbazende watermassa gedurende 10 minuten tot eene hoogte van omstreeks 30 Ned. el oprijzen. Op den 13den Julij van genoemd jaar bemerkte men uit de verte eene rookkolom en des avonds eene vuurzuil. De Duitsche geoloog Friedrich Hofman, die toevallig Sicilië bereisde, begaf zich terstond derwaarts, zocht het tooneel dier uitbarsting te naderen tot op een afstand van ¼ uur gaans en leverde daarvan eene uitmuntende beschrijving. Na het eindigen der uitbarsting was door de uitgeworpene slakken een eiland ontstaan, dat zich meer dan 60 Ned. el boven de oppervlakte der zee verhief en reeds in het midden van Augustus toegankelijk werd. Engeland nam het aanstonds in bezitdoch de golven bespoelden de losse slakken met zooveel kracht, dat in December van gemeld jaar het geheele eiland reeds verdwenen was. Zelfs geene bank, die aan de scheepvaart eenige hindernis in den weg legt, is er overgebleven, hoewel zich de uitbarsting in Mei 1833 en later, schoon met mindere hevigheid, herhaald heeft.
