Exelmans (Remy Joseph Isidore, graaf), maarschalk en pair van Frankrijk, werd geboren te Bar-le-duc den 13den November 1775, trad op 16-jarigen leeftijd als vrijwilliger in dienst, onderscheidde zich in 1799 onder Championnet bij de verovering van Napels en was in den oorlog tegen Oostenrijk adjudant van Murat.
Na den slag bij Eylau (1807) werd hij benoemd tot brigade-generaal, volgde in 1808 Murat naar Spanje, werd er gevangen genomen en naar Engeland gebragt, doch kwam in 1811 weder op vrije voeten, waarna hij zich aanstonds naar Napels begaf, alwaar Murat hem de betrekking opdroeg van grootstalmeester. Bij het Fransche leger teruggekeerd, werd hij tegen het einde van 1811 generaal-majoor van de chasseurs-á-cheval der garde en bij den togt naar Rusland generaal-majoor bij de garde-grenadière. In 1813 voerde hij het bevel over eene divisie van het 2de cavaleriecorps (Sebastiani), in 1814 over het geheele corps, schaarde zich aan de zijde der Bourbons, maar voegde zich bij den terugkeer van Napoleon aanstonds wederom bij den Keizer, die hem het bevel opdroeg over het 2de armeecorps.
Dit laatste nam geen deel aan den veldslag bij Waterloo, maar werd onder Grouchy door Thielemann bij Wavre werkeloos gehouden; daarentegen bragt hij den 1sten Julij aan 2 regimenten Pruissische huzaren onder generaal Sohr bij Versailles eene nederlaag toe. Na de tweede restauratie werd hij verbannen en hij woonde in België en in Nassau, totdat de Julij-revolutie van 1830 hem in zijne waardigheden herstelde. Als pair van Frankrijk schonk hij zijn volkomen bijval aan de harde woorden, bij het proces van Armand Carrel door dezen dagbladschrijver over de regters van den maarschalk Ney uitgesproken, en verwierf hierdoor eene groote mate van populariteit. Na de revolutie van 1848 was hij een ijverig aanhanger van Napoleon III, die hem in 1849 tot groot-kanselier van het Legioen van Eer, en in 1851 tot maarschalk van Frankrijk benoemde. Hij overleed te Parijs den 21sten Julij 1852.
