Edictum, een woord overgenomen van de Romeinen, beteekent de bekendmaking van een magistraat ten tijde der Republiek, waarbij hij de regels uiteenzette, die hij bij de uitoefening van zijn ambt in acht zou nemen. In 't bijzonder is bekend het Edictum van den praetor, die sedert het jaar 387 na Rome’s stichting met de regtspraak belast was, en dat weldra het Edictum perpetuum of voortdurend edict, genoemd werd, omdat de opvolger het van zijn voorganger plagt over te nemen. Toen de Keizers de wetgevende magt aan zich getrokken hadden, werden hunne besluiten ook edicta genoemd. Dezelfde uitdrukking vinden we later ook voor wetten gebezigd.
Zoo heeten de wetten der Merovingische vorsten Edicta, die der Karolingische Capitularia. Bekend is het wetboek voor de Gothische en Romaansche bevolking van Theodorik de Groote, koning der Oostgothen, afgekondigd in ’t jaar 500 als Edictum Theodorici. Het in schrift gebragt Longobardisch volkenregt is vervat in het Edictum Botharii van koning Rotharius, 643 na C. In het Duitsehe staatsregt heeten Keizerlijke besluiten tot afkondiging eener wet ook wel Edicten. In de constitutionéle Staten van den nieuweren tijd wordt het woord Edict niet veel meer gebruikt; enkel komt het nog wel voor in den zin van wet, besluit, toespraak of aanschrijving van den vorst of van een ambtenaar.
