Dixon (William Hepworth), een Engelsch geschiedschrijver, geboren te Newton-Heath in Yorkshire den 30sten Junij 1821, werd voor den koophandel opgeleid, doch bepaalde zich weldra tot de studie der regten en letteren. Zijne eerste opstellen verschenen in het „Prise Magazine”, en weldra was hij hoofdredacteur van het „Athenaeum” (1853). Voor „Daily News” schreef hij in 1848 eene reeks van opstellen over sociale vraagstukken, waarvan die over de gevangenissen te Londen groot opzien baarden. Voorts schreef hij „John Howard, a memoir (1849)”, dat 5 uitgaven beleefde, alsmede „William Penn, a biography (1850)”, welk laatste werk, waarin hij enkele min juiste opgaven van Macaulay verbeterde, hem grooten roem bezorgde.
Hij werd hulpcommissaris bij de groote nijverheids-tentoon stelling, gaf „The French in England (1852)” in het licht, waarin hij het dwaze van de vrees voor een inval van Frankrijk aanwees, en deed daarna eene reis op het vasteland, waar hij in de bibliotheken te Parijs, Venetië en Rome bouwstoffen vergaderde voor eene geschiedenis der Engelsche Republiek. Een gedeelte daarvan is „Robert Blake, admiral and general at sea (1852)”. Uitmuntend is voorts zijne „Personal history of lord Bacon (1861)”, — alsmede zijn „Court and society of England from Elisabeth to Anne (1864, 2 dln”). Vervolgens reisde hij in Europeesch Turkije, Klein-Azië en Palaestina, en gaf „The Holy Land (1865, 2 dln)” in het licht, — in 1866 in de Vereenigde Staten van New-York tot aan het gebied der Mormonen, waardoor hij aanleiding kreeg tot het schrijven van „New America (1867, 8ste uitgave 1869)”, en van zijne „Spiritual wives (1868, 2 dln)”. Van zijne latere werken noemen wij „Her Majesty’s Tower (1869—1871, 4 dln)”, en „Free Russia (1870, 2 dln)”, na eene reis door Rusland opgesteld. In het jaar 1871 is hij benoemd tot lid der schoolcommissie te Londen en heeft na dien tijd met den meesten ijver aan de onderwijsquaestie deelgenomen.
