Calcinatie noemden de oude scheikundigen het veranderen van een metaal in zijn oxyde door het in de open lucht of met zuurstofhoudende ligchamen, bijvoorbeeld salpeter, te verhitten; doch weldra gaf men dien naam aan gloeijing, waarbij vlugtige bestanddeelen werden verwijderd, terwijl de vaste in eene veranderde gedaante achterbleven.
Wanneer men waterbevattende zouten, zooals vitriool, van water bevrijdde, wanneer men kalksteen brandde, die in de gloeihitte zijn koolzuur verliest, wanneer men plantaardige en dierlijke stoffen verbrandde, zoodat alleen de asch overbleef, — dan gaf men daaraan de naam van Calcinatie. Gecalcineerd hertshoorn, gecalcineerde elandsklaauwen enz. vervulden weleer eene belangrijke rol in de geneeskunde.
Tegelijk met het phlogistisch stelsel is ook de uitdrukking calcinatie uit de wetenschappelijk-chemische terminologie verdwenen. Toch heeft zij het burgerregt behouden onder de scheikundige bewerkingen in de beteekenis van verhitten bij aanmerkelijken aan voer van lucht, ten einde water en bewerktuigde zelfstandigheden te verwijderen. Men calcineert donkergekleurde ruwe potasch, om de'' organische stoffen te vernietigen, die van het onvolkomen verbrande hout zijn achtergebleven en zoodoende een wit product te verkrijgen, — waterhoudende soda, om ze van water te bevrijden, — beenderen, om daaruit beenderen-asch te maken enz. Tot het volbrengen van die bewerking maakt men gebruik van een calcineer-oven.
