In ons stukje over de zeilvaart spraken wij van het water, dat onze landgenoten nog steeds even hard aantrekt als vroeger. Zeker, niet op dezelfde wijze.
In de tijden van de zeilvrachtboot waren wij eens de beurtschippers van Europa. Nu is de vrachtvaart stoom- of motorvaart en zijn wij beurtschippers af.
Maar dat de Hollanders nog kunnen zeilen, hebben zij bij de laatste Olympische spelen bewezen.En dan hebben zij ook bewezen, dat nog op een andere wijze hun hart naar het water trekt. Zij hebben gezwommen als vissen en zijn met kransen en erekruisen en records uit Berlijn teruggekomen En al waren het nu niet mannelijke, maar vrouwelijke waterdoorklievers, welke wij van ganser harte als overwinnaressen begroet hebben, een feit blijft het, dat Holland ginds weer bewezen heeft, dat zijn hart nog steeds naar het water trekt en dat wij op en in het water in ons element zijn.
Zeer stellig hebben wij die triomfen te danken aan het feit, dat bepaalde dames een buitengewonen aanleg hadden en dat er toevallig een paar leidsters waren, die in haar soort zeer bekwaam waren.
Maar erkend moet worden, dat het milieu er ook het zijne voor gedaan heeft. Ook op zwemgebied heeft Nederland zich de laatste jaren sterk ontwikkeld. Ook hier leert een blik een jaar of 50 achteruit, dat toen maar een heel klein percentage van ons volk voor zwemmen gevoelde en zwemmen kon. Het woord watervrees werd — toen niet ten onrechte — wel heel dikwijls in den mond genomen, als men over ons volk sprak.
Hoe anders is dat geworden. Wie meent nu nog, dat zwemmen iets bizonders is!
Nu zwemmen velen. En dat is dan ook wel degelijk te danken aan de propaganda voor deze sport, aan de ruime gelegenheid, welke de vele zweminrichtingen, in later tijden èn 's zomers èn ’s winters, gaven om aan deze gezonde en prettige lichaamsbeweging te doen en om tevens te voldoen aan de ons toch ingeboren behoefte om met het water in contact te blijven.
