Een tempelier was oorspronkelijk een ridder, behorende tot de geestelijke orde der „Ridders van den Heiligen Tempel”, een orde in 1119 door een Frans ridder, Hugues des Payens gesticht, ter verdediging van het Heilige Land en ter bescherming van de pelgrims. Koning Boudewijn II van Jeruzalem schonk hun een gedeelte van zijn residentie, waarin zij wonen konden en bedevaartgangers verplegen.
Hun ordegewaad was een wit-linnen mantel met het achthoekige, bloedrode kruis.Ofschoon de strenge orderegel de tempeliers tot strikte armoede verplichtte, kwam de orde spoedig door belangrijke giften tot groten rijkdom. En met den rijkdom kwam het kwade gerucht. Men vertelde veel kwaads van deze ridders. Uit dien tijd dateerden de gezegden: „drinken, vloeken als een tempelier.” In het jaar 1260 telde de orde meer dan 20.000 leden. Toen in 1291 Akka, het laatste bolwerk der Christenen in Palestina, door de Turken veroverd werd, verhuisden de tempeliers naar Cyprus en reeds in 1309 naar Parijs. De grote rijkdom der orde was ten slotte oorzaak van haar ondergang.
Koning Philips IV, de Schone, deed haar een proces aan wegens ketterij en afgodendienst, met de bedoeling zich van haar goederen meester te maken. De orde werd ontbonden en de grootmeester werd met enige ridders levend verbrand (18 Maart 1313).
De graven der Tempeliers zijn daaraan te herkennen, dat hun beeltenis op het graf ligt met de benen gekruist, d.w.z. met den rechtervoet over den linker heen gelegd.
De „Goede Tempelieren” van onzen tijd is een nieuwe vereniging van drankbestrijders, in 1852 te New York gesticht.
