was volgens de Griekse mythologie de eerste vrouw, die op aarde verscheen. Nadat Prometheus — zie aldaar — het vuur uit den hemel had geroofd om het den mensen te brengen, kreeg Hephaestos, de god van het vuur, opdracht een wonderschone vrouw uit water en aarde te vormen en die naar de aarde te brengen.
Toen het nieuwe wezen voltooid was, schonk ieder van de goden en godinnen haar een gave. De een verleende haar bevalligheid, een ander betovering, een derde kunstvaardigheid, zodat tenslotte de eerste vrouw, die terecht Pandora, d.i. „Wie alles gegeven is”, genoemd werd, met uitnemende eigenschappen was overladen.
Ook Zeus zou iets geven, maar deze, die door Prometheus misleid was en dus een wrok tegen de mensen koesterde, besloot van de gelegenheid gebruik te maken om het mensengeslacht te treffen. Hij bedacht dan ook Pandora met een kostbare doos, waarin alle denkbare kwalen en ellenden waren opgesloten en die zij natuurlijk niet mocht openen.
Hierop beval de Oppergod aan Mercurius, om de maagd naar de aarde te begeleiden en haar aan Prometheus tot vrouw te geven. Deze was echter veel te slim om in de door Zeus opgezette val te lopen en bedankte voor de eer.
Daarop wendde Mercurius zich tot Epimetheus, Prometheus’ broeder, en deze nam, ondanks de waarschuwing van Prometheus, Pandora tot vrouw. Weldra opende Pandora, die haar nieuwsgierigheid niet bedwingen kon, de kostbare doos en nauwelijks was dit geschied, of de door Zeus zo zorgvuldig uitgezochte collectie rampen, ziekten en zorgen vlogen er in menigte uit en verspreidden zich over de aarde om de stervelingen voortaan te kwellen en te pijnigen.
Slechts de Hoop alleen zweefde nog op den rand van de doos, toen Pandora, door een plotselinge, gelukkige ingeving geleid, het deksel weder sloot. Vandaar dat onder de hevigste kwalen en rampen, die den mens in zijn aardse leven teisteren, de hoop nog altijd bewaard blijft.
