waren in Frankrijk de brieven, waarbij de koning, met medewerking van zijn ministers, een bevel of edict uitvaardigde; bijv. tot bijeenroeping der staten. Maar vooral werden ook lettres de cachet genoemd de schriftelijke bevelen, waarbij de koning zonder gerechtelijk onderzoek en zonder gelegenheid tot verdediging te geven, gevangenneming, verbanning of internering van bepaalde personen gelastte.
In dien tijd was de persoonlijke macht van den koning nog zeer groot. Over allerlei zaken vaardigde hij bevelen uit, die lettres royales heetten. Deze waren verdeeld in lettres patentes (open brieven), waarmee verordeningen enz. werden aangeduid en lettres de cachet (verzegelde brieven). Deze laatste brieven werden op persoonlijken last van den koning geschreven en met het klein koninklijk zegel gesloten. Zij waren voldoende, om iemand plotseling te doen arresteren en in de gevangenis te werpen. Vooral onder de regering van Lodewijk XIV sloop het misbruik in, dat de luitenant-generaal van politie een groot aantal blanco lettres de cachet in voorraad had, zodat hij den naam, van wien hij gevangen wilde nemen, maar had in te vullen. Ook gebruikten de hovelingen deze brieven vaak, om hun vijanden uit den weg te ruimen. Naar verluidt zou men in deze lettres de cachet zelfs handel gedreven hebben.
In 1790 werd door de Nationale vergadering aan deze bedenkelijke toestanden een einde gemaakt.
