is de taal, waarin bijna het gehele Oude Testament oorspronkelijk geschreven is. Ze wordt ook wel de tale Kanaäns genoemd, al verstaan wij gewoonlijk onder tale Kanaäns een taal, doorspekt met bijbelteksten en bijbelse uitdrukkingen.
Hebreeuws werd door de Israëlieten en andere aan hen verwante stammen gesproken, toen ze in Palestina woonden.Na vele eeuwen, waarin ’t Hebreeuws langzamerhand de taal der religie en der geleerden werd en ook wel als schrijftaal diende, krijgt het in onze eeuw weer een andere betekenis en wel als spreektaal voor de Joden, die zich in Palestina gaan vestigen (zie: Zionisme).
Natuurlijk verschilt dit Hebreeuws van de oude taal en we spreken dan ook van oud en modern Hebreeuws.
In alle synagogen gebruikt men natuurlijk het Hebreeuws en alle gelovige Joden moeten dus deze taal kunnen lezen en vertalen, maar ook de aanstaande geestelijken leren Hebreeuws, aangezien het Oude Testament in deze taal is gesteld en dit in de oorspronkelijke taal moet kunnen worden bestudeerd.
Het Hebreeuws is een semietische taal, die zeer weinig overeenkomst vertoont met onze Europese talen, maar wèl met het Arabisch.
Wanneer Hebreeuws gedrukt is, leest men ’t niet van links naar rechts, zoals b.v. onze taal, maar van rechts naar links.
In de oorspronkelijke schrijfwijze ontbraken tekens voor de klinkers, zodat de uitspraak niet helemaal vaststond. Tegenwoordig geeft men wel met kleine tekentjes de uit te spreken klinkers aan.
Het Hebreeuws is zeer moeilijk te leren, alleen het lezen biedt al grote moeilijkheden.
Op het Gymnasium wordt het in de Vde en VIde klas voor a.s. predikanten en belangstellenden facultatief onderwezen. Facultatief wil zeggen, dat de leerlingen vrij zijn de lessen al of niet te volgen.
