Bekende dichters uit de 18e eeuw zijn de Friezen Willem en Onno Zwier van Haren.
De oudste broer, Willem (1710—1769), had een veelbewogen, voor ’t grootste deel droevig, leven. Hij studeerde reeds op 14-jarigen leeftijd te Franeker aan de academie, later te Groningen. In 1728 werd hij grietman (zie aldaar) van het Bildt, en ontvanger-generaal van Sint-Anna-Parochie, waar hij zich op zijn familiekasteel vestigde.
In korten tijd verloor hij zijn moeder en zuster en in 1732 verbrandde zijn kasteel. Later werd hij kwartierschout en dijkgraaf van Peel-land, doch terwijl hij zich in Brabant bevond, plunderden de ontevreden boeren in Friesland zijn kasteel, dat inmiddels weer was opgebouwd.
Hij was de vertrouweling' van stadhouder Willem IV en zijn gemalin prinses Anna, voor wie hij belangrijke zendingen volbracht. Hij had echter veel vijanden, die hem benijdden en hem ’t leven zuur maakten. Zijn gedichten waren in zijn tijd beroemd, vooral de „Lierzangen” en „Het menselijk leven”, waarin een sombere toon doorklinkt.
Zijn broer Onno Zwier (1711-1779) was eveneens de vertrouwde van Willem IV en werd achtereenvolgens in tal van hoge ambten benoemd. Hij was een zeer bekwaam staatsman, doch liet zich door zijn afkeer van den hertog van Brunswijk wel eens tot minder gelukkige practijken verleiden. Ook hij had veel vijanden, die — terecht of ten onrechte — vreselijke dingen van hem vertelden, zodat hij zich op zijn Friese goederen terugtrok. In 1776 verbrandde ook zijn kasteel. Het ongeluk vervolgde de familie.
Van Onno Zwier is het gedicht „De Geuzen” ’t meest bekend geworden.
Het werk van beide broeders is in 1854 uitgegeven onder den titel van „Dichterlijke werken van Willem en Onno Zwier van Haren”.
