In de oudste tijden regeerden in het dal van den Euphraat en Tigris, evenals dit in het Nijldal het geval was (zie: Egypte), enige vorsten naast elkander, die hier ieder aan ’t hoofd van een volk stonden.
In ongeveer 2050 voor Chr. kregen de Amorieten de opperheerschappij in dit gebied en stichtten de eerste Babylonische dynastie. De stad Babylon werd echter pas door den tweeden koning tot hoofdstad van het rijk gemaakt.
Dit Babylonische rijk bereikte zijn hoogsten bloei onder koning Hammoerabi, die van 1955 tot 1913 v. Chr. regeerde.
Hoe het komt, dat jullie allen dien naam Hammoerabi wel eens gehoord hebben? Wel, door de beroemde wet van Hammoerabi, die door Franse oudheidkundigen bij Susa is opgegraven. De wet is namelijk geheel op steen gebeiteld en daardoor juist zo goed voor ons bewaard gebleven.
De inhoud van die wet geeft ons een bizonder duidelijken kijk op het leven in ’t oude Babylonië. De verhoudingen, zowel op maatschappelijk gebied als op ’t gebied van handel en verkeer, zijn er tot in bizonderheden op geregeld.
Deze wet is niet een helemaal nieuw ontwerp van Hammoerabi. Vele al bestaande rechten en gewoonten heeft hij op schrift gesteld en aangevuld, met de bedoeling, dat dit wetboek in zijn gehéle rijk zou gelden en dat door dezen maatregel de eenheid bevorderd zou worden.
Juist doordat hij de wet op schrift stelde, heeft ze groten invloed uitgeoefend, ook buiten ’t Babylonische Rijk. Ook de Joden moeten de Babylonische wet gekend hebben.
