Pruimen - De cultuur van pruimen (Prunus domestica) is in de laatste jaren hier te lande sterk toegenomen; de oogst valt van Juli tot half September. De vruchten zijn zeer suikerhoudend (ongeveer 10%) en door hun betrekkelijk hoog ruwvezelgehalte werken ze laxeerend. Ook bevat het pruimenmoes veel pectine, zoodat deze vrucht meermalen als toevoeging bij de jamfabricage gebruikt wordt.
Bekende variëteiten zijn Engelsche kroosjes, bleeke krosen, schuddekroos, de Eldensche blauwe pruimen, Belle de Louvain, Reine Victoria, Reine Claude (twee soorten groene pruimen, de kleine groene soort is flauw van smaak, de echte Reine Claude is te herkennen aan een goudgeel vlekje), verder Coe's Golden Drop, Dubbele Boerenwittepruim, Gele eierpruimen, Kirkesche pruim, Pond's seedling, Washington, Roode eierpruim en Mirabellen. De gemiddelde samenstelling wordt als volgt opgegeven: water 78 %, eiwit 1 %, vet 0,1 %, suiker 9 %, koolhydraten 4 %, ruwvezelstoffen 6 %, voedingszouten 0,5 % (bij het ruwvezelgehalte is de pruimenpit meegerekend).
Zeer belangrijk is het artikel gedroogde pruimen. De geweldige oogsten van. Joego-Slavië, Californië, Frankrijk en de Balkan staten worden bijna uitsluitend door drogen verduurzaamd. Men maakt in Amerika onderscheid tusschen „plums”, dat zijn versche of in blik verduurzaamde pruimen en „prunes”, waaronder men speciaal de gedroogde soorten verstaat. In Californië en elders, laat men de vruchten aan den boom indrogen, waarna ze op stroo worden opgevangen. Even worden ze daarna in kokende loog gedompeld, vervolgens op grootte gesorteerd en op horren gedroogd. In landen met veel zonneschijn geschiedt dit meestal buiten in het directe zonlicht; in andere streken in een soort bakkersoven. De Californische oogst wordt in 10 klassen gesorteerd: de beste bevat de exemplaren van 20—30 in één pond (450 g), de minste soort is van 120 pruimen in één pond.
In Frankrijk heeft men weer een andere sorteering. Alle gedroogde pruimen worden tegenwoordig zeer gelijkmatig verpakt. De wijze van verzenden is een bewijs voor de groote zorg, die tijdens de bereiding aan het product besteed wordt. De Fransche soorten heeten ook wel „pruimedanten”. Dit is een verbastering van „Prunes d’Entes” een herinnering aan het enten, waardoor de pruimenboomen vroeger door kloosterlingen werden veredeld. Pruimedanten wil dus eigenlijk Zeggen „geënte pruimen”. De productie van pruimedanten gaat in Frankrijk echter achteruit en dreigt geheel overvleugeld te worden door de Californische cultuur.
Bij het drogen verliest de vrucht iets meer dan de helft van zijn gewicht, zoodat van 100 kg versche pruimen, ongeveer 45 kg gedroogde waar verkregen wordt.
Prunelles zijn een speciale soort, die in helften in den handel komt, evenals perziken en abrikozen; de oogst is echter gering.
Ook de gedroogde pruimen werken zwak laxeerend. Het vruchtvleesch bevat van nature een spoortje boorzuur en salicylzuur. Alleen blauwe pruimen worden gedroogd. Tegenwoordig is men er zelfs in geslaagd een soort te kweeken, waarin de harde kern door een pit zonder steenachtig omhulsel is vervangen. Gedroogde pruimen hebben de volgende samenstelling: water 29 %, eiwit 2 %, vet 0,5 %, vruchtenzuur 2,8 %, suiker 44 %, koolhydraten 18 %, ruwvezelstoffen 1,5 %, voedingszouten 1,3 % (hierbij is de pit verwijderd). In de gedroogde soort bedraagt het gewicht der pitten ongeveer 16 % van het totale gewicht. Pruimenpitten worden vaak tot banketbakkersspijs verwerkt. Ze splitsen bij verwarming blauwzuur af (amandelreuk), evenals perzikenpitten, abrikozenpitten enz.
