Frambozen - Een onzer meest geurige fruitsoorten (Rubus Idaeus). Het lastige van deze cultuur bestaat hierin dat de vruchten buitengewoon moeilijk te verzenden zijn en bovendien aan de struiken veel schade door insecten wordt toegebracht. De framboos wordt steeds als struik gekweekt. Met aardbeien en bessen vormen ze het zoogenaamde „klein fruit", in tegenstelling met de vruchten, die aan boomen groeien.
Frambozenstruiken vragen bij voorkeur lichten grond en beschaduwde plekjes. De struiken planten zich door uitloopers voort, evenals de aardbei. Na twee jaar zijn deze planten vruchtdragend. De variëteit „Hornet" staat bekend om de zoete sappige vruchten. De „Superlative” geeft wel grootere, maar minder sappige bessen. Het voordeel is, dat deze soort zich nog het best voor verzending leent.
De gele Chileensche framboos geeft lichtgekleurde vruchten, die (ten onrechte) minder gewild zijn, omdat men dit fruit vaak voor onrijp aanziet. Een kruising tusschen framboos en braam is de Amerikaansche Loganbes, die vaak in tuinen als leistruik gekweekt wordt en zich snel door uitloopers weet voort te planten. Vijanden van deze cultuur zijn o.a. de frambozenkevers, de larven verbergen zich direct na de vruchtzetting. De „Superlative” is er het best tegen bestand. Verder ondervindt de fruitkweeker veel last van den frambozenspruitkever (ook wel „roode worm” genaamd). De frambozenwants is een parasiet van ongeveer 1 cm lengte; dit insect kruipt langzaam over de vruchten, die bedorven worden door het vocht, dat ze op struik en framboos achterlaten en dat een zeer onaangenamen stank verspreidt (zie verder Frambozensap).
Als gemiddelde samenstelling van de versche vrucht wordt aangegeven; water 85 %, eiwit 1,25 %, vruchtenzuren 1,5 %, suiker 4,25 %, extractiefstoffen 1 %, ruwvezelstoffen (pitjes) 5 %, voedingszouten 0,5 % (waaronder veel Kaliumphosphaat). Frambozen zijn buitengewoon rijk aan vitamine C.
