Weregildum, Werigilt, Mangeld of Manprijs, oudtijds de som gelds, welke volgens het oude duitsche recht, door dengeen, die een ander gedood had, betaald moest worden aan hen, die wegens zulk een manslag het recht hadden bloedwraak te oefenen. Lijfeigenen hadden geen genot van zulk een W., maar volgens een in 1022 door keizer Hendrik II uitgevaardigde verordening moest hij, die den doodslag begaan had, het W. aan den heer van een onvrije betalen en daarenboven met de naastbestaanden van den gedoode in schikking komen.
Nadat door den landvrede, welken Maximiliaan I ingevoerd had, alle veeten tusschen bijzondere personen afgeschaft waren en opzettelijke doodslagers in den regel door den rechter met verlies van hun leven gestraft werden, hield ook het W. op in den vroegeren vorm te bestaan en bleef tot het geval beperkt, waarin de manslag door onvoorzichtigheid of bij toeval gebeurd was. Deze soort van boete bedroeg gewoonlijk voor het dooden van een man 20, voor een vrouw 10 daalders, en wel zoo, dat, wanneer verscheidene personen aan de daad deelgenomen hadden, elk hunner het geheele W. betalen moest.
