bijnaam van een tak van het rom. patricische geslacht Cornelius, dat in de vroegere eeuwen der Republiek met den bijnaam Rufinus voorkomt. De eenige werkelijk belangrijke vertegenwoordiger dezer oude patricische, doch verarmde familie is de dictator Lucius Cornelius S.
Felix. Deze werd 137 v. Chr. geb., toonde zich in den oorlog tegen Jugurtha een voortreffelijk ruiteraanvoerder, streed vervolgens onder Marius tegen de Cimbren en Teutonen, werd 88 consul en belast met het voeren van den oorlog tegen Mithridates. Daar hij toen reeds als het hoofd der aristocratie werd beschouwd, verwekte deze opdracht de afgunst van zijn mededinger Marius en der volkspartij’; toen nu het voeren van den mithridatischen oorlog aan Marius werd opgedragen, rukte S. met zijn trouwe leger Rome binnen, verbande Marius, veranderde de wijze van stemming enz. en vertrok begin 87 naar Azië; doch toen keerde Marius terug, S. werd verbannen en na Marius- dood (86) een ander tegenbevelhebber voor den oorlog in Azië benoemd. S. zette evenwel den oorlog tegen Mithridates voort, behaalde de overwinning en keerde 83 naar Italië terug, waar Cinna en vervolgens de jonge Marius als hoofden der democratie geheerscht hadden. S. versloeg Marius, redde Rome voor den inval der Samnieten en werd tot dictator benoemd met onbeperkte macht en het recht over leven en dood der burgers.
Toen nam hij den bijnaam Felix (gelukkige) aan. Door proscriptie ruimde hij zijn tegenstanders op en veranderde de staatsregeling door een reeks van wetten in aristocratischen geest; hij richtte een soort van lijfwacht van 10.000 vrijgelaten slaven (zg. Corneliërs) op om het nieuwe gezag te steunen. In 79 legde hij de dictatuur neder en trok zich op zijn villa te Puteoli terug, waar hij zijn gedenkschriften schreef; hij overleed reeds 78 v. Chr.
