Slechts weinigen weten wat onder schrijfkramp te verstaan is, en zelfs weinigen die door deze kwaal, ten deele veroorzaakt door zenuwen, "bezocht zijn, vermoeden dat dit S. is. Zij wordt niet veroorzaakt door ontsteking van spieren of zenuwen, het is van louter functioneelen aard.
De kwaal sluipt ongemerkt nader, kondigt zich aan door vermoeidheid der vingers en van de geheele hand en arm, vaak ook door een licht steken of trillen en beven, waardoor een onzeker schrift ontstaat en de patiënt op de ingetreden verzwakking opmerkzaam gemaakt wordt. Dit zijn de eerste verschijnselen van de kwaal. Men beproeft den penhouder op een andere wijze vast te houden, kiest een andere houding tegenover het papier. Heeft dit niet het gewenschte gevolg, dan neemt men, wanneer tot nu toe met een gewonen penhouder geschreven werd, nu een dikkere. Veel soorten heeft men tegen schrijfkramp bedacht, te veel om hier te noemen, in de meest afwijkende vormen. Niets echter was afdoend. Na korten tijd zelfs worden duim en wijsvinger weerspannig, laten los, de pen valt uit de hand; pijnen in onderen bovenarm doen zich voor, ja vaak tot in hals en schouder. Het schrift wordt onder zulke omstandigheden onduidelijk en eindelijk onleesbaar; alle verschijnselen van S. zijn aanwezig.De kwaal wordt niet uitsluitend aangetroffen bij lieden die veel schrijven; allen die door de vaardigheid der hand hun brood moeten verdienen, worden er mede bedreigd. Zoo b.v. bezigheden als piano- en vioolspelen, telegrafeeren, schilderen en teekenen, ook naaien en breien, ja zelfs melken, kunnen plotseling door het te voorschijn treden van kramp niet verder voortgezet worden. Al deze verschillende storingen in de functies van hand- en armspieren, hebben met de S. dezelfde oorzaak. Treedt nu een stoornis op in éen spier aanvankelijk, dan is de harmonische samenwerking van een gansche groep verbroken. Als gevolg daarvan kan men het verlammings- of krampgevoel in hand en arm beschouwen, met de daarmede samengaande verschijnselen.
Om nu de verschillende stoornissen te kennen is, ten einde die te kunnen genezen, niet alleen een juiste kennis van het zenuwen- en spierstelsel voldoende, dan zou ieder arts deze kwaal kunnen behandelen. Vroeger, een 20, 30 jaar geleden (de kwaal bestaat nog niet lang en is toe te schrijven voor een groot deel aan de zenuwachtige gejaagdheid der laatste tijden) schreef men rust voor, maar wie kan aan zoo’n bevel gevolg geven? Dat zijn slechts enkelen; de voor zijn brood werkende zeker niet. Daarna kwam behandeling door middel van electriciteit en verschillende apparaten. Toch heeft ook dit niet tot het doel kunnen voeren. De tegenwoordige behandelingsmethode, berustende hoofdzakelijk op massage verbonden met heilgymnastiek, vereischt vooral geduld en ervaring. Het succes hangt namelijk voor een groot deel af van het geduld waarmede de behandeling ondernomen en doorgevoerd wordt, en daarom verdient het aanbeveling zich in handen van een specialiteit te stellen.
