en Plebejers, (lat.) benaming voor een gedeelte der bevolking van het oude Rome, waarvan de oorsprong op de koningen Tullus Hostilius en Ancus Marcius wordt teruggevoerd. Het P. kreeg van Servius Tullius het romeinsche burgerrecht, doch zonder stemrecht of recht op eereambten en stond daarom langen tijd scherp tegenover de volle burgers, den patricischen geboorteadel.
Eerst na een meer dan 200 jarigen strijd (tot 286 v. Chr.) werkte het zich tot volledige politieke gelijkstelling op, zoodat nog slechts enkele onbeduidende ambten voor de plebejers gesloten bleven. Toen dit doel eenmaal bereikt was, ontstond er, in plaats van de oude tegenstelling tusschen patriciërs en plebejers, een nieuwe tusschen de rijken en voornamen (nobiles en optimates) en de armen, en zoo kwam het dat langzamerhand P. en plebejers als benaming voor laatstgenoemden, d.w.z. de mindere en meestal onvermogende stedeüjbe bevolking, het mindere volk, het gepeupel, gebruikelijk werd.
