naam van verscheidene vermaarde Carthagers:
1) Zoon van Hanno, een der drie carthaagsche veldheeren, die M. Atilius Regulus bij Adys overwon, werd in 254 v. Chr. met aanzienlijke strijdkrachten naar Sicilië gezonden, maar door den proconsul L. Caecilius Metellus in 250 bij Panormus verslagen en daarvoor bij verstek ter dood veroordeeld door de Carthagers.
2) Schoonzoon van Hamilcar Barcas, volgde in 229 Hamilcar op als opperbevelhebber in Spanje, onderwierp een aanzienlijk gedeelte van het land aan de carthaagsche heerschappij, stichtte Nieuw-Carthago (Carthago nova, tegenw. Cartagena) en sloot een verdrag met de Romeinen, waarbij! de Ebro als grens der carthaagsche bezittingen werd vastgesteld. Hij werd in 221 door een Galliër vermoord.
3) Zoon van Hamilcar Barcas, nevens zijn broeder Hannibal de knapste der carthaagsche veldheeren in den tweeden punischen oorlog, ontving na het vertrek van zijn broeder naar Italië het opperbevel in Spanje, streed daar tegen de beide Scipio’s, tegen Claudius Nero en Scipio Africanus, trok, ofschoon door laatstgenoemde in 209 bij Baecnla geslagen, gelukkig de Pyreneeën en de Alpen over om Hannibal hulptroepen te brengen, doch verloor in den slag aan de rivier Metaurus het leven. Zijn bloedend hoofd werd in HannibaPs legerplaats geslingerd, waarmede diens laatste hoop vernietigd werd.
4) Zoon van den carthaagschen veldheer Gisco, voerde sedert 214 te zamen met de beide broeders van Hannibal, Hasdrubal en Mago, den oorlog tegen de Romeinen in Spanje, had deel aan de groote overwinning, welke in 212 op de beide Seipio’s behaald werd, leed echter met Mago in 208 een beslissende nederlaag tegenover Scipio Africanus nabij Baecula en verliet daarop in het volgende jaar Spanje. Toen Scipio Africanus in 204 in Afrika geland was, kreeg H. het opperbevel en voerde den oorlog tegen hem te zamen met den numidischen koning Syphax, dien H. voor een bondgenootschap met de Carthagers gewonnen had door hem zijn door schoonheid en in vaderlandsliefde uitmuntende dochter Sophonisbe ten huwelijk te schenken. Beiden, Hasdrubal en Syphax, werden echter door Scipio in 203 in hun legerplaatsen overvallen en totaal verslagen. H. werd daarop door de Carthagers ter dood veroordeeld, redde zich echter door de vlucht en verzamelde een legerbende om zich heen, waarmede hij in het land rondzwierf. Toen Hannibal in 203 naar Afrika terugkeerde, bewerkte hij1 de intrekking van het doodvonnis en nam HasdrubaPs manschappen in het leger op; H. zelf evenwel zag zich in Carthago aan de woede des volks overgeleverd en nam de vlucht in het grafmonument van zijn vader, waar hij door vergif een einde maakte aan zijn leven.
5) Veldheer der Carthagers, rukte in 151 v. Chr. met 25000 man op tegen Masinissa en behaalde aanvankelijk eenig voordeel op hem, liet zich echter naar een voor hem ongunstig terrein lokken, waar hij in een bloedig gevecht verslagen, vervolgens ingesloten en door ziekten en gebrek gedwongen werd, de door Masinissa voorgestelde schandelijke voorwaarden aan te nemen. Deswege te Carthago ter dood veroordeeld, nam hij 'de vlucht. Toen in 149 Carthago zich tot den laatsten strijd tegen Rome uitrustte, ondersteunde hij, nadat zijn doodvonnis was opgeheven, zijne vaderstad met het leger, dat hij verzameld had, en bracht den consul Manilius gevoelige verliezen toe. In 147 maakte Mj zich van het opperbevel in de stad meester en voerde haar verdediging tegenover Scipio niet zonder kracht en bekwaamheid.
Toen evenwel Scipio ten laatste de stad had ingenomen, vluchtte H. met zijne familie en nog 900 man in den burcht; hier bood hij nog eenigen tijd weerstand, doch sloop eindelijk heimelijk weg, viel Scipio te voet en smeekte hem om genade. Zijn verlaten aanhangers staken, onder verwenschingen tegen den trouwelooze, den tempel in brand en lieten zich daarmede verbranden; zijne gade vermoordde voor HasdrubaPs oogen haar kinderen en wierp vervolgens, haar echtgenoot vervloekend, zichzelve in de vlammen. H. stierf als gevangene in Italië.
