of bleekpoeder, een verbinding van chloor met kalkhydraat. Reeds Scheele, de ontdekker van het chloor, nam de bleekende werking ervan op organische kleuren waar; Berthollet toonde in 1785 de technische bruikbaarheid van deze eigenschap aan, en in 1789 bereidde men een oplossing van koolzure kalium, die onder vorming van onderchlorigzuur zout het viervoudige aan chloor in vergelijking met water vermag op te nemen.
Deze met chloor verzadigde vloeistof was langen tijd onder den naam Eau de Javelle of Eau de Labarraque een vrij belangrijk handolsartikel. Intusschen bevond Tennant te Glasgow in 1799 dat chloor zich in groote hoeveelheden met kalkhydraat laat verbinden en daarmede een droog poeder vormt, dat zeer rijk is aan werkzaam chloor. Deze ontdekking gaf het leven aan een zeer gewichtigen tak der scheikundige groot-industrie, door de meer en meer toenemende fabriekmatige bereiding van bleekpoeder (zie aldaar). Het vertoont zich als een wit, droog poeder van een chloorachtigen reuk en dient tot het bleeken van katoen, linnen en papier, tot berooking bij besmettelijke ziekten en in het algemeen als ontsmettingsmiddel.
