(saamgesteld uit Alpha en Beta} de namen van de eerste twee der Grieksche letters). Het alphabet eener taal is de in een vastgestelde volgorde geplaatste reeks van letterteekens, waarvan zich die taal bedient om de klanken door de menschelijke spreekorganen voortgebracht, zichtbaar voor te stellen.
Alle pogingen om in de volgorde van het alphabet (A B C), die door de Grieksche en alle andere europeesche spraken met weinig verschil van de Phoeniciërs is overgenomen, eenig leidend beginsel te ontdekken, zijn tot nog toe vruchteloos geweest.Een reeks figuren, een hieroglyphen-alphabet (zie Hieroglyphen) is ongetwijfeld h$t eerste middel geweest om gedachten af te beelden; zoo werd de aandacht b.v. gereedelijk bij een koe bepaald door een teekening van dat dier, of door louter den omtrek van het hoofd met de horens; andere teekens moesten zinnebeeldig worden opgevat, als b.v. de teekening van een oog, ter aanduiding van het zien. Na verloop van tijd werden aan sommigen dezer teekens klanken verbonden, men begon de figuren uit te spreken, ofschoon elke figuur een ondeelbaar geheel bleef, en men nog op de gedachte moest komen om een woord of woordgedeelte te beschouwen in verband met de bij het uitspreken daarvan van de spreekorganen geeischte bewegingen, en de woorden in hun saamstellende elementen te ontbinden. Deze gedachte kwam het eerst op bij de Egyptenaren. Zie Schrift.
Het Phoenicische alphabet is het oudste geordende, voor zoover bekend is; het schijnt den grondslag uit te maken zoowel van het Grieksche als van het Latijnsche en Arabische alphabet. Yan de oudste tijden tot op heden zijn ongeveer 400 alphabetten in gebruik geweest ; het aantal der thans bekende gaat 80 niet te boven.
