bn. (-er, -st),
1. onvoltooid ; (spraakk., w. g.) on'volmaakt verleden tijd, onvoltooid verl. t.;
2. onvolledig: hij begreep dat een talent zonder geleerdheid een on'volmaakt werktuig is;
3. niet zonder gebreken,
niet de volmaaktheid bereikt hebbende: nu zie ik hoe onvolmaakt' wij zijn; alle mensenwerk is onvolmaakt'.
